قطار ذهن من و ریلِ پای نازک تو

میان راهم و دامن که کرده کار ِ وتو

واتو واتوی توام اصلن ای سلاله نور

که داغی بدنت، بدتر از میان تنور

افول لحظه ی لب، یعنی آس و پاسی من

شکستن کمر و ترقوه، خلاصی من

عبور بوی تو از شهرکِ غزل گفتن

نتیجه اش فن ِ حافظ شدن، قدح خوردن

به فیس بوک و تویتر دخیل بسته خفن

که لینک عکس تو را بیند ای نگار چمن

معادلات سه مجهولی ِ روان منی

به فاک رفته دهانم، نهانی و علنی

مجیز شعر تو گویم، اگرچه *س شعرست

که شعر دافِ معاصر، شراب ِ پر سِحرست

به ساحت دهنت این لبان لوله ی من

به گوشه های لبت، ترکش گلوله من

جهان گشایی تو، چای قرمز وطنی

گلادیاتوری اصلن، به زیر هر بدنی

کشَش نمی دهم این شعر شاخه شاخه ی خود

قسم به شهرک غرب و قسم به باگت ِ خرد

که قصد من غزلی بود و حرف سازنده

قصیده شد غزلم، تف بر این نگارنده